بسم الله الرحمن الرحیم

مجرد که بودم، هر وقت تنهایی گریبانگیرم میشد، با خودم فکر میکردم لابد از سر بی همسفریست!

ازدواج که کردم باز هم دیدم احساس تنهایی میکنم! یاد حرف یکی از رفقای کم نظیرم افتادم که میگفت:” تنها کسی که ظرف تنهایی انسان را پر میکند، فقط خداست نه هیچ کس دیگر…. نه حتی همسر که نزدیک ترین آدم زمین است به وجودت.”

حالا هنوز هم، گاهی عمیقا احساس تنهایی میکنم. دلم میخواهد با کسی درد دل کنم و سفره ی دل را باز… هر چه بین آدم ها میگردم کسی را پیدا نمیکنم. دلم تنگ میشود، تنگ کسی که نمیدانم کیست! خوب که در احوال دل دقیق میشوم، میبینم این جای خالی خداست در لحظه هایم، در پازل زندگی ام، جای توکل، مناجات، توسل، خالیست. جای اینها که خالی میشود، من هم تهی میشوم‌ 

بایدیاد بگیرم وقتهای بدحالی، بروم سراغ خدا… مطمئنم خدا کارم دارد که گره به کار دلم افتاده. افسوس از این زندگی مدرن که خلوت را از روزگارم گرفته و وای از تکنولوژی کهتمام جاهای خالی زندگی ام را با قطعه های پازل تقلبی، پر کرده….

خدایا…. 

معبودا….

“دلم برای تو تنگ است، شعر من ساده ست”

منبع: کارگاه کیمیاگری